Vorige week kwam het eindrapport van de commissie Borstlap uit. De uitkomst van het rapport is dat de wetten rondom werken radicaal aangepast moeten worden. Daar ben ik het mee eens, het moet inderdaad anders. Inhoudelijk ben ik het met de manier waarop oneens. Ik zie veel betere mogelijkheden dan de voorstellen in het rapport. Denk eens met me mee over het volgende:
We moeten met zijn allen niet aan een streng dieet, dat is waar het rapport naar toe werkt. We moeten een andere levensstijl gaan hanteren, dan pas hebben we een duurzame oplossing te pakken. Bijvoorbeeld: waar zit de uitdaging in de arbeidscontracten. Werkgevers krijgen steeds meer verantwoordelijkheden doorgeschoven (dat is al jaren aan de gang) en werknemers worden steeds meer vastgebonden en dat in een tijd….waarin flexibiliteit in wonen, werken, reizen, shoppen enz. hoogtij viert.
Een arbeidsovereenkomst nieuwe stijl
Ik stel voor dat we gaan nadenken over een stimulerend contract. Een contract waarin de werknemer voldoende werk- en ontwikkelstimulansen vindt en de werkgever gestimuleerd wordt om daar actief een bijdrage aan te leveren. Koppel dit los van het idee dat het bieden van die kansen aan de werknemer, alleen ten goede aan de huidige werkgever moet komen.
Wat zou er gebeuren als een werkgever een contract uitgeeft voor de tijd die een nieuwe medewerker nodig heeft om de functie onder de knie te krijgen. Overigens praat ik tegenwoordig liever over de rol die een werknemer binnen het bedrijf vervult.
Stel dat in dat contract staat dat de werkgever en werknemer zich verplichten om ieder kwartaal een gesprek te hebben over de ontwikkelingen. De werknemer vertelt hoe hij/zij het werk ervaart, wat hij aan competenties heeft ontwikkeld. De werkgever praat met de werknemer over hoe hij dat ervaart.
Droom dat beide tijdens dat gesprek ook eens praten over de toekomst van het werk, het bedrijf, de competenties die een werknemer in zijn vrije tijd ontwikkelt. Omdat je interesse in elkaar hebt en dat elke ervaring die opgedaan is, voor werknemer en werkgever heel interessant kan zijn voor de toekomst.
Een vervolg contract, maar hoe?
Laat je fantasie nu de vrije loop en bedenk dat als je dat allemaal bij elkaar brengt, je een bron aan informatie hebt wat je allemaal met elkaar kunt bereiken. Als ik daar over filosofeer….stel dat je dan met elkaar kijkt wat je volgende stap is, nadat je je huidige rol onder de knie hebt.
- Is dat een volgende stap binnen dezelfde rol?
- Is het een rol die verdwijnt en ga je vast samen kijken naar de volgende rol binnen of buiten het bedrijf?
- Is het fysiek werk en denk je al vast samen na over en wat je samen ziet gebeuren wanneer het niet meer gaat?
Vereist dat discipline, zeker!
Vereist dat samenwerking, zeker!
Vereist dat commitment, zeker!
Wanneer we ons denken veranderen stimuleert dat de werknemer én de werkgever! Veel meer dan het type contract dat nu gemeengoed is, bestaande uit regels, wat mag niet, wat moet wel. Dat stimuleert niet, en nog erger. Wanneer het niet loopt, verzandt de discussie in harde standpunten.
Conclusie
Ik ben voor een stimulerend contract, ook daarin is ruimte voor afspraken over wat je beide wel en wat van elkaar verwacht. Het is namelijk een relatie die je aangaat en binnen relaties (ook buiten het werk) gelden bepaalde spelregels, normen en waarden. Dat houdt de relatie in stand en gezond.
Stimulerend is niet hetzelfde als vrijblijvend….tenminste in mijn hoofd.
Samen sparren over wat stimulerende contracten kunnen inhouden? En hoe we ze kunnen toepassen in de moderne arbeidsmarkt?
Bel of mail me voor een kop koffie en een gezonde dialoog.