Waar is de balans in de Wet arbeidsmarkt in Balans?

F Menthen 25-2-2019 16:37
Categorieën: Algemeen

De arbeidsmarkt is in beweging, zoveel is duidelijk. Steeds minder mensen hebben een vast contract en steeds meer mensen werken in een flexibele constructie. Een beweging die zich alleen maar voort zal zetten. De overheid doet voorkomen alsof het meebeweegt; het presenteerde vorig jaar de nieuwe Wet arbeidsmarkt in Balans (WAB).

Iedereen ziet al langere tijd de ‘nieuwe’ tendens op de arbeidsmarkt: startende werknemers zijn op zoek naar betekenis en afwisseling in hun werk en vinden dat vaak belangrijker dan een vast contract. Zingeving staat steeds vaker boven de hoogte van het inkomen. Anderzijds zoeken werkgevers naar meer praktische flexibiliteitsvormen en hopen ze verlost te worden van de ‘strop om hun nek’ als het gaat om alle flexibiliteitsrisico’s die samenhangen met vaste contracten. De overheid kwam vorig jaar met een voorzichtig antwoord in de vorm van de nieuwe Wet arbeidsmarkt in Balans. Het moet de kloof dichten tussen flexibel en vast. Maar het wetsvoorstel zit nog vol met regelingen die niet overtuigen. Zelfs de Raad van State was kritisch en stuurde de minister terug naar de tekentafel. Veel vraagstukken bleven überhaupt onbeantwoord. Want waar is de ‘balans’ in de Wet arbeidsmarkt in Balans?  

In mijn ogen is het voorstel niet vernieuwend, speelt het niet in op de ontwikkeling, het probeert de tijd stil te laten staan en soms gaan we zelfs jaren terug in de tijd. Sinds deze week noem ik dat het Intertoys effect, ontkennen dat de wereld anders functioneert om te kunnen blijven doen wat je deed. Dat gaat fout. Het is tijd om het flexibele werken te omarmen, het is er gewoon. In plaats allerlei beren op de weg te zien en risico's te definieren, omarm die risico's. Omarmen zorgt er voor dat je actie gaat ondernemen om de risico's goed te managen, wat we nu doen is de beren achter een houten schutting zetten om vervolgens te zeggen dat ze er niet zijn. Het is echt geen hogere wiskunde, ik wil het woord niet gebruiken maar omdenken is hier wel de clou. Zo krijg je vernieuwing op gang.

Delen = vermenigvuldigen
Het sleutelwoord? Delen. Zie de arbeidsmarkt als een pool van medewerkers die wel en niet beschikbaar zijn. Een pool die wel en niet kan voldoen aan de vraag aan compententies. Een pool van mensen die een rol hebben in de maatschappij en een rol in het werk, in plaats van een rol in de maatschappij en een functie. Hoe gaan we die mensen allemaal faciliteren in duurzaam kunnen blijven werken, opleiding, training, begeleiding en zorgen we voor een stabiel inkomen. Hoe kunnen we medewerkers met een vast contract bij een bedrijf mobiliseren, zonder het vaste contract te verbreken? Hoe verdelen we de capaciteit (kwantitatief en kwalitatief) op een manier waarop iedere medewerker en ieder bedrijf er wat aan heeft? Dat kan met "arbeidsverdeelstations" die vraag en aanbod matchen, zelf ook werkgever zijn met medewerkers in dienst. Hun HR beleid is gefocussed op duurzaamheid en continuiteit, dat is immers hun core business zoals een leverancier van electriciteit dat ook doet....compleet met gekoppelde netwerken om pieken en dalen op te kunnen vangen.

Er zijn praktijk voorbeelden die al enige tijd werken op deze basis en dat gaat fantastisch goed. Waarom bouwen we daar niet op verder, in plaats van verdere overheidsbemoeienis. Is dat omdat de bedrijven niets doen, beschermen bestaande partijen hun eigen markt of wil de overheid zich overal mee bemoeien. Het zal wel een mix zijn van alle elementen.

Bouwen aan toekomst = investeren voor je buurman
Met elke medewerker moeten we gaan praten over wat zijn wensen zijn en wat de markt hem op termijn kan bieden aan werk. Vervalt zijn werk op termijn, zal het werk in de toekomst fysiek zwaar worden of zijn er grote technologische ontwikkelingen, dan gaan we aan de pro actief aan de slag. Ook daar moeten we over de grenzen heen kijken van het eigen bedrijf en willen investeren als werkgever. Wanneer iedereen zijn rol daarin speelt, profiteert iedereen van de investeringen. Voeg daar delen aan toe en je hebt een beter potentieel tot je beschikking op de korte en lange termijn. De contractvorm is niet meer relevant als er transparant inzicht is in de beschikbaarheid van werk. Ik hoor u denken: hoe zit het dan met de bestaanszekerheid van werknemers? En wat gebeurt er in economisch mindere tijden? Is dit niet wat te makkelijk gedacht? Het vereist een ander arbeidsethos, dat zeker. Maar de markt zal uiteindelijk zijn werk doen. Als de politiek het aandurft om de markt zijn ‘ding’ te laten doen, gaan we vanzelf allemaal op de golven meebewegen.

Facilitators
Wat daar in elk geval voor nodig is, is samenwerking. Als we met z’n allen facilitators worden van flexibiliteit, dan ontstaat er vanzelf vastigheid. Immers: als er altijd 20 procent flexibele contracten zijn, kun je ook stellen dat dat vast is. Maar wie gaat vaste contracten geven als je mensen flexibel nodig hebt? Wie gaat investeren in de opleiding en begeleiding van deze groep mensen? Dat zijn de verdeelstations of facilitators die oog hebben voor de vraag, zicht hebben op de ontwikkelingen en bezig zijn met beschikbaarheid, opleiding en doorstroom. Voorwaarde is wel dat facilitators ook risico dragen om ook hun rol in het ‘delen’ te kunnen spelen.

De facilitators hebben de taak om de flexibele medewerker zeker flexibel bestaan te geven.

Belangrijjk is dat we anders gaan denken over Human Resource. Duurzaamheid gaat over bedrijven heen, capaciteit haal en breng je naar de markt als geheel en ja we vragen een andere arbeidsethiek. Ook een andere rol van werkgever. Het is aan de politiek om de kaders neer te zetten waarin werkgevers en werknemers met elkaar op deze manier kunnen samenwerken. Dan zullen we die regels ook resoluut moeten gaan veranderen!

Reageer

Nieuwsgierig geworden of behoefte aan meer informatie?

Plan hier uw gratis consult

The Admin People B.V. gebruikt cookies om bepaalde voorkeuren te onthouden en vacatures af te stemmen op je interesses. Meer weten?
Close